گزارش خبری

این شعرگونه چنان که گفتم می بایست روز عاشورا درج می شد که نخست به خاطر سفر، سپس به دلیل فیلترینگ، و در ادامه به واسطه ی اسباب کشی (قس علی هذا ...) انتشار آن به تعویق افتاد

آفتاب
در ناف ِ آسمان
می سوزد.
در خیابان های تهران
پیرهن ها همه سیاه است
و چراغ ها قرمز.

عزاداران
دسته دسته
می گذرند.
نرسیده به میدان
مجاور خیمه
دسته ای قمه می خورند
و دسته ای
قیمه.


عزاداران
دسته دسته
می گذرند؛
پیشاپیش ِ دسته
علمدار
پیداست
و در معاونت او
از چپ و راست،
نیرو های امدادی
تعادل استاتیکی ِ عَلَم را حفظ می کنند.
آفتاب امّا
در قلب کربلا می سوزد
و در سایه شرمگین ِ او
علمدار
تنهاست.
تاریخ – به اعتقاد آگاهان -
عجول تر از عِلم استاتیک است.

در میان ِ دسته،
گروهی به سینه زنی مشغولند
و گروهی
به سینه زنی.

فغان ِ سنج و طبل
در فضای کوچه
می پیچد
و عقب داران ِ سیاه پوش
با طبل ِ یاماها بر دوش،
مویه کنان
می گذرند.

آفتاب
از ناف ِ تهران
به زیر می آید.
عزاداران
هنوز
دسته دسته
می گذرند؛


دسته ای
دست بر سر می کوبند.
دسته ای از برادران ِ صبور
دست دست می کنند
تا دسته ی خواهران ی غیور
خرامان برسند.
تا اینان
سر به سر آنان بگذارند
و آنان
اینان را
دست به سر کنند.
آخرین آمارِ شکستگی ِ سر و دست
حاکی از ثبت یک رکورد نوین است.
و چنین است
که در کارناوال ِ سر و دست
طبق بخشنامه های جدید الاحداث،
نمایش ِ سر ِ حسین
و دست ِ عبّاس
ممنوع اعلام می شود.


آفتاب
کماکان
در قلب کربلا
می سوزد.
هواشناسان
این پدیده را ناشی از اختلاف ساعت می دانند.

عقربه ها به پیش!
این جا عاشوراست،
صدای جمهوری اسلامی ایران.