«زمان همچون ... است؛ تا بخواهی ... کنی، به دفعات ... شده ای»
گابریل گارسیا لورکا - به نقل از چاپ هفتم، با اصلاحات مهرورزانه
یکی از موارد مهمی که فراموش کردم در بحر طویل پیشین ذکر کنم - و انصافا هم دست کمش گرفته بودم -، مساله زمان است. به همان نشان که بر آن بودم روز دوشنبه بحث مبسوطی در مورد نظرات طرح شده توسط سروران گرامی داشته باشم و تا همین امروز (پنجشنبه) میسر نشده است که نشده است
با این وجود بد هم نشد چون نظرات حیاتی دیگری هم بعد از آن روز واصل شد که در آن بحث بی تاثیر نمی بود (یا نخواهد بود). امیدوارم بتوانم دست کم تا قبل از فرارسیدن دوشنبه ای دیگر، آن یادداشت را بنویسم. لذا در یادداشت فعلی سکوت اختیار می کنم و گفتنی ها را به جای خود حواله می کنم.
امّا غرض از نوشتن یادداشت فعلی، بیان نتیجه ای است که از مجموع نظرات دوستان و نظرات خودم گرفته ام. اگر خدا بخواهد و بندگان خدا (در راس آن ها خودم!) یاری کنند، نصمیم گرفته ام در دو وبلاگ به صورت جداگانه بنویسم؛
تفکرات جدی و فلسفه بافی های خودم را در وبلاگی مخصوص همین کار و تنها همین کار خواهم نوشت. در این خصوص، حکم نهایی و غیر قابل تجدید نظر است. البته پیش از آغاز چنین وبلاگی باید پایه های فکری خودم را به شکلی منسجم و قابل ارائه آماده کنم، چرا که هر نوشته بعدی من در این زمینه، نیازمند ارجاع های مکرر به آن پایه ها خواهد بود. این مهم مدتی وقت می گیرد ولی یقینا آن را انجام خواهم داد. ه
در خصوص سایر نوستنی ها و نانوشتنی ها همان گونه که قبلا هم کوتاه اشاره کردم ودوستان عزیز (که هویتشان اصلا آشکار نشد!) هم فرمودند، راهی نیست جز این که مدتی بنویسم تا بدانم آیا بنویسم و آیا چه بنویسم. بنابر این از امروز، ایده های مختلفی را که از نوشتن در ذهن داشتم (چه از لحاظ شکل و چه محتوا) به تناوب به بوته آزمایش می گذارم. نهایتا بر اساس تاثیر این نوشتن ها بر خودم و بازتاب آن بر خوانندگان احتمالی است که تصمیم بهتری خواهم گرفت (ان شاءاللللله!). ه
امیدوارم عامل زمان اجازه تولد و بلوغ این وبلاگ دومی را به من بدهد. ه
